Szaleństwo to niewątpliwie jeden z wielkich tematów kultury i sztuki europejskiej. I to nie tylko dlatego, że zajął się nim w swojej obszernej monografii Michel Foucault. To temat, który, po pierwsze, może być rozważany na gruncie rozmaitych dyscyplin naukowych czy języków interpretacji: kulturoznawczej, antropologicznej, filozoficznej, psychologicznej, socjologicznej czy literaturoznawczej. Po drugie, być może ważniejsza jest nawet rola, jaką odgrywa szaleństwo w szeroko pojętej sztuce: literaturze, malarstwie, filmie czy w muzyce.

Książka pt. Oblicza szaleństwa w kulturze stanowi z pewnością ciekawą propozycję rozwijającą jeden z najważniejszych tematów kultury Zachodu. Redaktorki starały się zadbać o to, aby sposób prezentacji zagadnienia dokonywany był z rozmaitych perspektyw badawczych. Niewątpliwą wartością książki jest jej charakter interdyscyplinarny oraz zwrócenie uwagi na szczególne i nierozerwalne związki, jakie istnieją pomiędzy rozmaitymi formami tego, co można nazwać szaleństwem, a sztuką (literaturą, ikonografią, filmem czy tańcem). Poznawcza wartość książki jest niewątpliwa.

Z recenzji dra hab. Michała Januszkiewicza, prof. UAM

Książka stanowi zbiór artykułów związanych z zagadnieniem szaleństwa w kulturze. Wychodzi ona naprzeciw oczekiwaniom osób zainteresowanych zjawiskami obecnymi w sztuce i szeroko rozumianej kulturze, które wykraczają poza zwykłe postrzeganie i interpretację rzeczywistości, często wymagając odwoływania się do psychiatrii. Jest to bardzo szerokie zagadnienie, w sztuce występujące tak długo, jak jej istnienie, a tu zaprezentowane w dwunastu artykułach dotyczących głównych działów twórczości artystycznej (malarstwo, fotografia, literatura, film, muzyka), filozofii i socjologii, a także kultury masowej – jakby głównych komponentów dyscypliny naukowej nazwanej kulturoznawstwem.

Autorzy na wybranych przykładach dokonują analizy różnych form  szaleństwa, opierając się na bardziej lub mniej precyzyjnie sformułowanej definicji tego zjawiska. […] W jednych artykułach wychodzą od efektów twórczych, bardziej lub mniej uwzględniając w ich interpretacji osobowość i postawę artysty, w innych punktem wyjścia jest twórca, z jego skomplikowaną osobowością, ilustrowaną owocami jego własnych działań. Większość analiz odwołuje się do psychiatrii, inne kładą nacisk na filozofię i socjologię, w oparciu o szeroki zestaw literatury, która jest zapleczem  dla samodzielnych dociekań. Niektóre artykuły wydają się mieć wydźwięk wręcz pionierski.

Z recenzji dra hab. Kazimierza Kuczmana, prof. UPJPII