Problematyka podjęta przez Autorkę należy do ważnych zarówno pod względem społecznym czy etycznym, jak i intrapersonalnym. Ten ostatni aspekt odnośnie do wolontariatu hospicyjnego  – samowychowawczy – można uznać za niezwykle cenny w naukach społecznych. W świetle literatury pedagogicznej praca o takiej tematyce bez wątpienia uzupełnia poznawczą lukę, gdyż naukowo wpisuje się przede wszystkim w problematykę subdyscyplin pedagogiki: pedagogikę opiekuńczą, pedagogikę specjalną (zwłaszcza leczniczą), pedagogikę zdrowia, jednak pozostaje przedmiotem badań również pedagogiki społecznej, pedagogiki rodziny, historii wychowania, pedagogiki ogólnej i teorii wychowania. Z kolei rozpatrując walory praktyczne monografii – problematyka ta może się okazać użyteczna dla jednostek, grup społecznych i instytucji, czyli dla wielu społeczności dbających o odpowiednią jakość życia człowieka chorego.

Z recenzji dr hab. Alicji Żywczok

Książka wykracza poza dotychczasowe ujęcia, głównie dzięki ukazaniu postaci Ewy Bodek – jej postawy, osobistych doświadczeń w organizacji pracy wolontaryjnej oraz spuścizny edukacyjnej. Ewa Bodek, która na trwałe zapisała się w historii hospicjum św. Łazarza w Krakowie, stanowi przykład bezinteresownego, dobrowolnego i niezwykle fachowego zaangażowania na rzecz osób nieuleczalnie chorych przez organizację dla nich pomocy wolontaryjnej. Jej osoba i dzieło w pełni zasługują na przypomnienie.

Z recenzji ks. dra hab. Grzegorza Godawy