Monografia jest pozycją wartościową, ukazującą w różnych ujęciach teoretycznych i przy zastosowaniu wielu zróżnicowanych metod problemy i szanse rozwoju człowieka w późnej dorosłości. Już sam jej tytuł informuje, że jest to pozycja nowatorska, bo jeszcze w połowie XX wieku nawet w psychologii rozwojowej skupiano się na deficytach starości, a nie na możliwościach rozwoju. Poszczególne teksty, które znalazły się w recenzowanym tomie, świadczą jednoznacznie, że rozwój w późnej dorosłości jest faktem i dotyczy różnych sfer życia psychicznego człowieka.

Dr hab. Grażyna Mendecka prof. GWSH

Autorzy tekstów podejmują bardzo ważne zagadnienia, jakimi są kwestie podtrzymania i usprawniania kondycji zdrowotnej, psychicznej i duchowej osób starszych. Z uwagi na wyraźne przedłużanie się życia mieszkańców krajów rozwiniętych (w tym również naszego kraju) i wzrost liczby seniorów, podjęta tematyka jest aktualna i ważna zarówno w płaszczyźnie jednostkowej, jak i społecznej.

Człowieka w późnej dorosłości postrzega się tu jako osobę posiadającą wystarczające kompetencje nie tylko do wykorzystywania zdobytych wcześniej zasobów, ale także ich pomnażania i budowania siebie, bogacenia zarówno swojego wnętrza, jak i aktywnego uczestniczenia w życiu oraz konstruktywnego działania na rzecz innych.

Dr hab. Stanisława Tucholska, emerytowany prof. KUL