Publikacja opisuje kształtowany przez pedagogikę ignacjańską model wychowawcy. Pedagogika ta, odwołując się do Ćwiczeń duchownych, kreśli obraz wychowawcy. Jego charakterystyczną właściwością jest między innymi daleko idąca tolerancja, dzięki czemu w jezuickim systemie edukacji możliwe jest kształcenie zarówno osób pochodzących ze środowisk wierzących, jak i niewierzących. Założenie to wynika z inspirowanego Ćwiczeniami duchownymi rozumienia edukacji jako poszukiwania prawdy. Poszukiwanie to ma się dokonywać przede wszystkim w wymiarze naturalnym, a dopiero w drugiej kolejności w wymiarze religijnym

(z recenzji prof. dr. hab. Zbigniewa Marka SJ)

Publikacja wypełnia lukę w polskiej pedagogice chrześcijańskiej, dotyczącej wychowawczego aspektu ignacjańskiego charyzmatu, a w szczególności jej teoretycznego, systematycznego i metodologicznego opracowania. (…) Autorka podjęła naukową refleksję nad aktualnością pedagogiki ignacjańskiej, która może pomóc współczesnym wychowawcom stawać się bardziej skutecznymi w procesie wychowania, może pomóc w prowadzeniu młodych ludzi ku lepszej jakości życia i dążeniu do doskonałości swojego człowieczeństwa

(z recenzji ks. dr. hab. Czesława Kustry, prof. UMK)